Od Križića do Belog, uz samu cestu nižu se velika hrastova stabla, kao jedna od glavnih drvenastih vrsta i obilježja šumovite Tramuntane. Svoj specifični izgled duguju  tzv. „sječi u glavu“  ili pedalenju,  odlikujući se masivnim deblima visine dva do četiri metra iz kojih se razvija granata krošnja, koja se periodički sjekla i na taj način se pridobivalo drvo za ogrijev. Takva stabla, danas su puna pukotina i duplji radi konstantnog orezivanja i sječe kroz prošlost, a u ulegnućima u deblu nerijetko se zadržava kišnica, taloži listinac koji truli, stvarajući mikrostaništa za druge biljne vrste. Pa tako u oskudnom zimskom dekoru Tramuntane,  jedan hrast okitio se paprati iz roda Polypodium (oslad), koja je  pronašla pogodno stanište na moćnom hrastu i bujno se razrasla privlačeći pogled upadljivo zelenom bojom, kao kontrast i svojevrsni ukras na listopadnom „domaćinu“. Oslad, u ovom slučaju, raste kao epifit – biljka koja je pričvršćena ili raste na drugoj biljci, ne parazitirajući, već dobivajući hranjiva i vodu, u ovom slučaju, iz mikrostaništa (supstrata) na kojem raste.

Bujno razrasla i intenzivno zelena paprat na hrastu pravi je ukras u zimskom ruhu šume. (foto M.M.)